شبی زمستانه و درد دلهای آروینک

با درود و سلام 

دیشب دوستانی عزیز مهمان منزل ما بودند ... 

و مثل همیشه بعد از پایان مهمانی های این چنین دلتنگی پسرک از فقدان آغوشی مادرانه که تنگ او را بغل گیرد ...

دیدن فرزندان همراه مادرانشان در هر جا و هر مکان سخت او را دلتنگ میکند ...

بغضی که تاب دیدنش سخت است  و پاسخی نیز برایش ندارم ... تلاشهای من و مادر بزرگش هم افاقه نمی کند ... و هر چه بزرگتر می شود عمق فاجعه را بیشتر درک می کند و البته دلتنگتر ...  و پاسخ پرسشهایش سخت تر ..............................