دوران نقاهت بهد از اتمام درمان

فکر می کردم قورباغه ها که بروند پی کارشان 

اوضاع زندگیم عادی می شود. 

اما کماکان بی انرژیم 

از ساعت چهار به تختم پناه می برم تا شب

انقدر ضعیفم که چند قدم پیاده روی نفسم را بند می اورد 

هنوز نمی توانم برگردم سر کار

چون عملا نمی توانم نیم ساعت تمام بنشینم

اشتهایم به غذا هم خیلی کم است.

این روزها هم باید بگذرد

بیشتر درگیری های ذهنی مرا از پا در می آورد  

لعنت به سرطان 

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...