برف

پشت پنجره، خیره به آسمان می مانم

برف ،  پاداش صبوری زمین است 

و پاداش صبوری من نیز ، دیر یا زود در زندگیم جاری می شود. 

خودم را می چسبانم به گرمای شومینه

قهوه تلخ را سر میکشم 

یادم باشد صبح چکمه های قرمزم را ازکمد در بياورم

شال قرمزم را بر سر کنم

رد پایم را بر  برف سفید جا بگذارم